Ölmek ne kolaymış,gitmek ne zor ! ! !

Konu: Ölmek ne kolaymış,gitmek ne zor ! ! ! C.tesi Ocak 12, 2008 11:44 am

"Ellerimi
uzatsam sana, bulutlarına dokunabilecek kadar yakınında olsam da uçamam
senin gökyüzünde.Yollardadır benim tesellim,bir başıma kendimi vurduğum
yollarda..."Anlat dedin bana,neden kaçıyorsun benden..."Düşlerini
görebilmek için gözlerini kapatmalısın,ölmekten korktuğun için
yaşamaktan vazgeçmemelisin."Beni en iyi sen anlarsın,anlamalısın.Nice
depremlerde üzerine yıkılan enkazların altından yaralı çıkmadın mı sen
de?Paramparça olmadı mı gelecek güzel günlere dair kurduğun
hayallerin?...Ve bilmiyor musun ki incinmiş bir ruhun ilacıdır
yalnızlık.Kapanan kapıların ardından yeni bir pencere açacak gücü
toplayabilmek için.Anla beni.Ellerimi
uzatsam sana,bulutlarına dokunabilecek kadar yakınında olsam da uçamam
senin gökyüzünde.Yollardadır benim tesellim,bir başıma kendimi vurduğum
yollarda...Bir garip yolcu bil beni,yaralı kanatlarıyla umuda tutunmuş
eflatun bir kuş...Vakitsiz çıktın karşıma,en olmayacak zamanda.Bir de şu ay ışığı bakışlı gözlerin olmasa,ne kolaydı senden geçmek!Ne
kolaydı sana esenlikler dileyip,yola devam etmek.Yakamozuna demir atmış
bir gemi gibi kalakaldım hasret denizinin ortasında.Yüreğimin
med-ceziri oldu;yarım kalmış bir şiir gibi bakan gözlerin...Hele şu her
gece saatlerce kuytusunda gizlendiğim o buğulu sesin... Başımı döndüren
sessizliğin...Ölmek ne kolaymış,gitmek ne zor!

Seni ve beni "biz" kılan o saatlerde sana anlatamadığım çok şey
var.''Hoşçakal'' dediğinde, kaldığımda bir başıma,söylenmemiş sözcükler
sarıyor dört bir yanımı.Türkü tadında bir nehir,yatağını kendi
yaparcasına kanatarak geçiyor içimden,su alıp gidiyor vücut bulmamış
kelimeleri.Öksüz kalıyorum sonra...Geç mi kaldım sana,çok mu erken buldun beni...Bir bilsem!Bildiğim,baharım sen oldun benim...Kara
kışlara sürgündüm ben bir başıma,ama şimdi;duyduğum bu koku sarhoş
ediyor beni.Vakitsiz açmış ilkyaz çiçeklerinin kokusu...Gözlerimi
kapatıp dinlerken seni,her yanım yeşil,bütün çiçekler güneşe
sevdalı...Seher vakti,ayaza durmuş ağaçların yaprağından ayrı düşmüş
dallarında birikiyorken çiy damlaları...Seninle tüm gecelerin sabahı
aydınlık;senin aydınlığın bu."Ayrılıklara da güzel
şeyler kadar kolay alışılabilseydi keşke,o zaman ürkek bir serçe gibi
davranmazdın belki"demiştin bana,hatırlar mısın?Ayrılıklara alışamamak
değil korkum... Düştüğüm yerden ayağa kalkmazsam,koşamam ki sana.Yine
de uzat elini bana,yüreğinin bir köşesinde sakla beni.Adımı ne koyarsan
koy,yeter ki unutma...Yeter ki inan,zifiri karanlığın içinde
görebildiğim tek ışık olduğuna.Bu gece ilk defa ağlattın beni...Ne
vardı yüreğimi dağlayan o sözleri söyleyecek?...Ben de biliyorum uçmaya
başladığımda seni bulamama ihtimalini.Sen de şunu bil,eğer uçacaksam
bir gün,sebebi sensin,vuslatı olmasa bile birbirinden ayrı düşmüş
hayallerimizin.Okuduğun her şiiri,söylediğin her türküyü ezberlercesine
dinleyişim nedendir sanıyorsun?Ya bir daha hiç duyamazsam...Her ne olursa olsun,bendeki bir parça sen,aklımın bir köşesinde, gülüşümde,iç çekişimde,sessizliğimde saklı duracak...

Ölmek ne kolaymış, gitmek ne zor..!

Artık hangimiz ağlayan bulut,hangimiz sevinen toprak?...Farkeder mi
filizlenen,umut çiçeği olacaksa.İkimizi dağların ardında bekleyen o
sevda;o şiirin henüz yazmadığın en son dizesinde saklı sevda,güneş olup
doğacaksa bir gün taç yapraklarının üstüne,sırf bunun için bile değmez
mi ayrılığa?...Ben seni bildim bir kere...Geçmem artık senden.Yüreğime
sürgün buğulu bir ses,sesime çağlayan kocaman bir yüreksin şimdi
sen...Bense rüzgarların savurduğu bir kum tanesi,hasretinin sedefi ile
incilenen...