mektuplardaki sevinç

Çocuk düşlerimizde mi yoksa ilk aşkın kanat seslerinde mi. Neden papatyalar artık içimize yaşama sevinci doldurmuyor yada çalan bir şarkıdan aynı tadı alamıyoruz. İlk ayakkabının sevinci, ilkokul heyecanları, günbatımındaki doyumsuz mutluluk ve sabah uyandığımızda nedensiz içimizi dolduran sevinç..
Nerede bitirdik bütün bu duyguları?
Bir bebeğin gülümsemesindeki masum tat, kuruttuğumuz çiçeklerdeki nostalji, bakışmalardaki heyecan, gözyaşlarına karışan gülücükler, varolmanın içimizde uyandırdığı kıpırtılar, burnumuza konan kar tanesindeki umut.
Satır aralarında yakaladığımız anlamlar, mum ışığının romantizmi, kavgalardan sonraki barışmalar lise yıllarında hatıra defterine saklanmış anılar.
Nerede tükettik bütün bunları?
Dualardaki huzur ve beklenti, mektuplardaki sevinç, her yaşın içimize kazıdığı erdem, dost yüzlerdeki samimiyet. Ne zaman çıktı hayatımızdan kestane kokulu kuzineler, masal anlatan nineler ve şarkı sözlerini sakladığımız defterler.
Hangi yıllarda bıraktık topaçlarımızı, kar topları ne zaman patladı ve hayatımızdan çıktı, güneşin kar yığınlarına vurup ta içimizi ısıttığı günleri ne zaman kaybettik. Sıcak bir merhabayı, ay ışığındaki gizemi, komşu gezmelerinin verdiği mutlu saatleri,
Nerede yitirdik…