Biraz Umut, Biraz Sen...

Ve başlıyorum yine sonunu getiremeyeceğim sözlerime.
Korkutan bir yalnızlığın içine düşmüşüm de bir haberle irkilmek istercesine…
Yıldızsız bir gecede yolunu kaybetmiş bir yolcuyum. Yalın ayak geçiyorum cam kırıkları üzerinden.
Bazen bir havari, bazen deli bir çöl bedevisi. Susuşuma ses veriyor geceler.
Hayaline hüzün takıyor mektuplarım. Su/suyorum ve birde sana susuyorum. Bu yüzdendir gözlerini arayışlarım. Bu yüzdendir aşkın nişangahı olan yüzünle, aydınlıklara çıkma gayretim…



Biraz umut,
Biraz sen,
Biraz gece,
Biraz ölüm…



Şimdi yüreğimi hangi savaşa mahkûm etmeliyim. Hangi ateşe atmalıyım. Hangi yüreğe işgal ettirmeliyim.
Kime kurşunlatmalıyım. Yoksun…
Hüzünlerin isyanında koşar adım yürümekteyim. Sevda hezimetli trenlere ömrümü taşıtmaktayım. Sen hangi istasyon da el sallarsın bana da ben giderken güleyim.
Hangi matemlere beyaz bayrak çekeyim ki, yokluğunda bir de onlar vurmasın… Hangi geceleri asayım da gözlerine, aydınlatayım bütün envanterlerini. Gümrah akan hangi sele bırakmalıyım, avucumda taşıdığım kalbimi.
Yâda hangi dilencinin avuçlarına bırakmalıyım, geride parçalanmışçasına bekleyen, işgalli yüreğimi…



Biraz umut,
Biraz sen,
Biraz gece,
Biraz ölüm…


İşte yürüyorum sonsuzluğun yolculuğuna kaldırımlar üzerinde. Irmaklar akıtıyorum sana gelmek için.
Susuyorum suların içinde. Sessiz çığlıklarımla suikast ediyorum yüreğimde ki yangılarıma.
Kalemim yorgun ve yitik kalmış yalnızlığımdan. Defterimin her bir sayfası sulak tarlalar misali akaçlarla dolu. Hasretlerime, hasretliğini yoğuruyorum, beyhude dehşetler bırakıyorum isyanlarıma. Merhemler yüreğimde, bir kezzap misali oyuklar açıyor. Her oyuktan aşırsız magmalar akıyor.
Susuzluğumla, sana susuyorum. Sulak topraklardan hasret çöllerine akıyorum…



Biraz umut,
Biraz sen,
Biraz gece,
Biraz ölüm…
Yine taktı gönlüme bir çelme…